Jaja ik leef nog!

29/10
Grace heeft ons vorige week uitgenodigd om naar een begrafenis te gaan. Dit schijnt hier een hele happening te zijn en daarom wilde ze dit graag aan ons laten zien. Toen ze ons uitnodigde hadden wij begrepen dat de overledene een vriend van haar moeder was, maar op de dag zelf vertelde ze dat het een vriendin van haar was. Dus wat het nu werkelijk was weet ik niet. De vrouw was 82 geworden en dat is voor hier heel oud. Vandaar dat we in het wit moesten komen in plaats van in het zwart. Dit is hier gebruikelijk als er iemand op een oudere leeftijd komt te overlijden. Overigens waren er wel erg veel mensen in het zwart. De begrafenis begon in de kerk net als bij ons in Nederland. Alleen was het toch net wat minder deprimerend als bij ons, maar verder niet veel anders. Er werden liedjes gezongen en er werd wat over de vrouw verteld. De kerk was redelijk groot en zat hélemaal vol. We hebben hier ongeveer 2 uur gezeten. Na de kerk werd de kist naar de begraafplaats gebracht door de familie. Wij zijn naar een andere plek gegaan waar de familie na de begraafplaats naar toe zou komen. Hier werd een soort van koffietafel gehouden. Het was buiten en je zat overdekt op een plastic stoel. Op een hele lange tafel stond heel veel eten uitgestald. Er stond rijst, vis, kip, krab en nog heel veel dingen waarvan ik niet weet wat het was en het ook niet wil weten. Het zag er niet zo lekker uit en het rook ook niet zo lekker. Dit duurde trouwens allemaal heel erg lang en we hebben heel lang op een stoel gezeten en niks gedaan. Omdat het zo saai was en het nog veel langer ging duren hebben we maar besloten om naar huis te gaan. Nadat iedereen gegeten zou hebben zouden de mensen vieren dat de vrouw zo oud is geworden door te dansen en alles.
Eenmaal thuis gekomen hebben we een beetje rustig aan gedaan om onze energie te besparen voor de avond. Het was namelijk ladies night in Rubstone. Dit is een soort van discotheek in de buitenlucht. We zijn met alle meiden hier in huis gaan, Jessica onze begeleidster en Percy. Het was echt heel erg gezellig. Al die Ghanezen hier gaan helemaal los op de muziek zonder ook maar een beetje alcohol gedronken te hebben of maar een paar glaasjes. Iets wat je in Nederland toch niet snel ziet. Een ding is duidelijk naast die Ghanezen zijn wij maar stijven harken. Of hun heupen zitten gewoon te los dat kan natuurlijk ook! Toen we nog rustig wat zaten te drinken kwam een vrouw naar ons toe wat stiekem heel erg leek op een man, en die zei dat we mee moesten gaan dansen. Wij wilden eerst even ons drankje op drinken en dan zouden we wel gaan dansen. Dus zo doende stonden wij na ons drankje op de dansvloer. Toen was het nog redelijk rustig. Toen het eenmaal wat drukker werd was ik toch wel blij dat Percy bij ons was. Wij zijn natuurlijk wel erg interessant voor al die kerels hier dus ineens kwamen ze van alle kanten aan je hangen en wilde met je op de foto en als je ze dan wegduwden kwamen ze gewoon weer terug. Dus Percy heeft mij en een paar van de meiden wel een paar keer moeten redden. Maar daarna was het ook allemaal weer goed en werd het weer heel gezellig!
30/10
Zondag was weer een relax dagje voor ons, we zijn naar Tsjarley Korpey gegaan om daar lekker te gaan zwemmen en zonnen. We waren ook van plan om daar te blijven eten, maar helaas hadden ze geen friet en pizza dus tja dan maar ergens anders eten! We zijn toen naar brightest spot gegaan. Hier kun je heel goedkoop eten. Ik heb frietjes op met een soort van knakworstjes, erg lekker!
31/10
Vandaag was mijn eerste dag op de nieuwe afdeling. Ik sta nu op Maternity. Dit is de afdeling voor moeder en kind. Vrouwen die moeten bevallen komen hierheen en ook zwangere vrouwen die bijvoorbeeld malaria hebben of allerlei andere dingen. Toen we aankwamen was er helemaal niemand om de afdeling. Rond kwart voor 9 kwam er iemand binnen die zich voorstelde en toen gelijk weer wegging. Ik heb dus maar een beetje in de boekjes zitten lezen die daar op tafel lagen. Daarna hoorde ik ineens heel veel gezang en geklap op de gang. Toen ik even om het hoekje van de deur keek zag ik veel mensen op de gang staan die samen met de hoofdzuster, die we schijnbaar zojuist hadden ontmoet zingen en klappen. Dit hadden we verder nog nooit meegemaakt. Nadat de hoofdzuster terug kwam, kwamen de andere collega’s ook langzamerhand binnen stromen. Net als gewoonlijk hadden we ook hier artsenvisite. Dit is niet veel anders als op de andere afdeling, alleen is deze afdeling wel veel kleiner. Er lagen twee vrouwen in de bevallingskamers, maar helaas zijn ze niet bevallen toen ik nog dienst had. Verder hebben we wederom niet zoveel gedaan. De collega’s zijn wel heel erg gezellig dus dit maakt het wel iets minder saai!
01/11
Vandaag was het weer een gewone dag op stage, helaas weer geen bevallingen gezien en gewoon de standaard dingetjes gedaan. Na het werk zijn we voor de verandering weer eens richting Accra gegaan. Shannen haar moeder had een pakketje gestuurd en die moesten we ophalen in Tema. Dit is vlakbij Accra. We wisten natuurlijk helemaal niet waar dat was en vroegen aan de man van de trotro of hij wist waar het postkantoor was, hij zei dat hij dat wel wist maar achteraf gezien betwijfel ik het of hij het wel echt wist. Gelukkig zag er een man bij ons die daar ook toevallig naar toe moest en heeft er ons naartoe gebracht. Gelukkig maar want het was best nog even een stukje lopen. Vanuit Tema een trotro gepakt naar Accra om daar weer eens pizza te eten! In de trotro zat een man waarvan zijn ogen nogal scheef stonden en er bijna uitvielen. Hij begon allemaal tegen ons te praten en vroeg wat onze namen waren. Desiree antwoorde met Kim en toen zei hij oh so Kim Holland wij hard lachen natuurlijk en hij snapte er helemaal niks van! Terug naar huis gaan vanuit Accra is altijd een ramp, bij de shoppingmall staan 80000 mensen te wachten op een taxi of een trotro. De taxi’s zijn erg duur en de trotro’s puilen altijd helemaal uit. Wij toch maar een taxi aangehouden om te proberen of we voor een beetje een te betalen prijs mee konden. De eerste paar taxi’s waren echt te duur en toen stopte er een waar we nogal bij hebben lopen slijmen. Natuurlijk zetten we in dat we blank waren en hier al heel lang stonden, maar helaas hij had een blanke vrouw dus hier trapte hij niet in! We bleven maar slijmen om voor 9 cedi weggebracht te worden. Maar dit wilde hij niet doen. Toen kwam Desiree met haar geweldige actie en zei okee , laatste aanbod 10 cedi, oke aanbod aanvaard en we stapten in haha. Hij kon hier gelukkig wel om lachen en heeft ons toen voor 10 cedi weggebracht.
Onderweg naar Tema werden we gebeld door onze coach met slecht nieuws dat onze klasgenoten zijn overvallen in de nacht. Ze hebben hun bedreigd met een mes en alle laptops, camera’s en van iemand een paspoort meegenomen. Waarschijnlijk zijn het twee mannen geweest die in het ziekenhuis werken. Mensen die je eigenlijk zou moeten kunnen vertrouwen. Wij zijn hier erg van geschrokken. Het bleef maar in mijn hoofdrond spoken en hebben het er de hele dag nog over gehad. Gelukkig hebben ze er lichamelijk niets aan overgehouden. Ze gaan hun stage in Ghana afmaken en komen zondag bij ons in het huisje. Ik wil nogmaals even zeggen dat ik het super knap vind van ze dat ze hun stage afmaken en dat ze hier altijd van harte welkom zijn!

02/11
Vandaag was het de laatste dag van 1 van de andere meiden die bij ons in het huis zaten. Zij zijn hier om een speeltuintje te bouwen en dit is zo goed als af. Naast het speeltuintje gaan ze ook naar schooltjes om daar speelgoed te geven en gaan ze naar eens weeshuis om dit een beetje op te knappen en ook wat spulletjes te geven. De andere 2 meiden blijven hier nog tot december en zetten dit allemaal nog voort. We zijn in Kasseh gaan eten met zijn alle. Ze hebben hier echt heel veel keuze uit eten. En nog heel erg lekker ook! Ik heb boneless kip op met champignon saus en frietjes. Ze hebben hier ook kebab, wel van een kip maar ach kebab is kebab! Het was een erg gezellig etentje.

03/11
Op stage was weer een normale dag zonder bevallingen. Shannen voelde zich al de hele dag niet lekker en Diana ( een leuke collega) wilde allemaal een infuus geven aan Shannen, maar dit wilde dit natuurlijk helemaal niet. Dus wij uitleggen dat het in Nederland normaal is dat je het altijd een paar dagen aankijkt en als het dan niet minder wordt je naar de dokter gaat. Ze heeft geprobeerd de hele dag te blijven, maar wilde rond een uur of 1 toch liever naar huis omdat het niet ging. Nu drongen de andere collega’s er ook op aan om een malaria test te doen. Dus dit heeft ze maar gedaan. Ze zou de uitslag pas na een half uur krijgen dus wilde maar gewoon met ons mee naar huis gegaan. Uit de uitslag bleek dat ze geen malaria had en Diana wilde dus dat ze gelijk door ging naar de dokter. Dus wij naar de dokter gegaan. Hij vroeg waar ze allemaal last van had en zei dat ze een volledige bloedtest + urine moest doen. Dit zag ze niet zo zitten dus ben ik met haar meegegaan. Deze uitslag van de test zou 50 minuten duren. Dus rond half 4 was de uitslag pas bekend. We hebben buiten maar zitten wachten. Uit de test bleek dat ze een urineweginfectie heeft, daar heeft ze nu medicijnen voor in de hoop dat het snel weer over gaat.
04/11
Toen we aankwamen op stage lagen er twee vrouwen in de bevallingskamer. Deze kamer is heel erg klein en de vrouwen worden gescheiden door een gordijn. Je kunt dus alles horen van elkaar. Bij een van de vrouwen werd gezocht naar het hartje van de baby. Ze konden alleen het hartje van de baby niet vinden. Hier schrok ik eigenlijk wel een beetje van want dit vond ik wel heel erg! Ze kreeg een infuus met ik weet niet precies wat en een kwartier later zei de vrouw dat ze het kindje voelde. Toen opnieuw gezocht naar de hartslag en dit keer konden ze het gelukkig wel vinden! Iedereen was hier wel opgelucht om.
De andere vrouw die er lag had om half 10 5 centimeter ontsluiting. Ze lieten haar de hele tijd op de kamer zitten. Deze kamer is heel ver weg van de zusterspost en daarom gaat er ook altijd 1 iemand de hele dag maar daar op een tafel zitten om haar in de gaten te houden. Als het dan zover is dan komt ze naar de zusterspost om dit te melden. Rond 1 uur had de vrouw volledige ontsluiting en ging ik daarheen samen met de hoofdzusters en nog 2 andere. Allereerst hebben ze naar het hartje van de baby geluisterd om te kijken of het nog steeds goed ging. Het ging gelukkig nog helemaal goed. Toen zette de hoofdzuster wat spulletje klaar en met een kocher heeft ze de vliezen gebroken. Ik dacht altijd dat als de vliezen gebroken zijn het nog heel lang kan duren voordat het kindje komt. Dit was echter helemaal niet het geval, nog geen 5 minuten later hoorde en zag ik een baby huilen. Het ging zelfs zo snel dat de hoofdzuster nog een injectie aan het klaarmaken was en dat ik moest roepen dat ik het hoofdje al zag waardoor ze er gelijk aan kwam en het kindje er uit haalde. Het werd onderaan haar buik gelegd en de hoofdzuster heeft de navelstreng doorgeknipt. Tijdens de bevalling zijn er ook helemaal geen familieleden bij om haar te steunen en een man al helemaal niet. Een andere verpleegkundige had een bedje gepakt met een doek waarmee het kindje werd schoongemaakt. Met een soort van pipet haalde ze het slijm en water uit het mondje en de neusgaten van het baby’tje. De hoofdzuster was nog bezig met de nageboorte. Ze duwde hard op de buik en trok aan de navelstreng om het eruit te krijgen. Toen het er eenmaal uit was schrok ik een beetje dat dat zo groot was. Ik wist van te voren niet wat ik me erbij voor moest stellen, maar dat het zo groot was had ik niet verwacht. Ze gooide alles in een emmer die bij het bed stond. Daarna rolde ze maandverband op en stopte dit er helemaal in om het bloeden te stoppen. Ze liet ook nog even zien dat ze niet was uitgescheurd. Het kindje moest nog gemeten en gewogen worden. Ze pakte met 1 hand allebei de armpjes en met 1 hand allebei de beentjes en gooide het nog net niet op de weegschaal. Het woog 3.3 kilo, daarna gingen ze meten. Ze legde mij uit dat ze vanaf het zachte gedeeld op het achterhoofdje tot aan de hiel wordt gemeten. Ze zei dat ik een handschoen aan moest trekken en eens op de plekje moest voelen Dit was heel raar om te voelen want het leek net huid met niks eronder. Nadat dit was gebeurd moest de vrouw gelijk naar de wc om te plassen. Toen ze klaar was moest ze gelijk in een rolstoel gaan zitten en hup op bed liggen. Dan de baby aan de borst en verder werd er niet meer naar omgekeken.
Ik zit nu alweer bijna op de helft van mijn stage hier! Ik vind het erg jammer dat de tijd zo snel gaat omdat ik het hier zo naar mijn zin heb!